Het kan zijn dat deze Griekse grote meneer van de rebetiko -hij draait al meerdere tientallen jaren mee en hoort in Griekenland bij de echte groten- al eerder aan bod kwam in deze kolommen, maar dat zal dat toch niet vaak geweest zijn en, al is deze plaat “al” een half jaar oud, ik vind wel dat ik er nog iets moet over schrijven, gewoon omdat ze zo goed ik. Van rebetiko-vertolkers hoef ja doorgaans niet al te veel spektakel te verwachten: vergelijk het met wijlen Wannes Van de Velde: hij kwam, zag en vertelde zijn verhaal, los van elke poespas, maar…hij liet ons wel een erfenis na, waar een aantal onder ons zich al heel lang en erg vaak aan kunnen laven.

Zo iemand lijkt Mystakidis mij te zijn: hij begon bij wat hij van de ouderen erfde en (her)interpreteerde een en ander. Voor deze nieuwe plaat is er een flinke koerswijziging, want voor het eerst hij schreef hij teksten en muziek, al dan niet in samenwerking met Alexandros Emmanuilidis, waarna hij een studio in dook, de gepaste muzikanten uitzocht om links en rechts de nodige, maar nooit overdreven versieringen aan te brengen en het resultaat is dan een mooie, toegankelijke plaat geworden, waarop het gitaarspel van Dimitris even sterk uitblinkt als de stem waarmee hij zijn verhalen vertelt. Dat krijgt een ietwat meer hedendaagse vorm dan je van hem zou verwachten, in die zin dat, vooral op het vlak van de percussie, er al eens een flinke tand bij gestoken wordt en waarbij een gitaar al eens elektrisch versterkt mag worden, zonder dat er in een rock-idioom vervallen wordt, precies omdat de rebetiko-benadering altijd voorop blijft staan.

Maar laten we wel wezen: de bluesclubs van vandaag zijn niet meer dezelfde als in de jaren ’60 van vorige eeuw, net zoals in Lissabon vandaag anders tegen Fado aangekeken wordt dan zes decennia geleden. Wel, in Griekenland is dat niet anders: de bouzouki blijft belangrijk, net als de fluiten en de klassieke gitaar, maar alles wordt een beetje breder ingebed, zodat je een hedendaags klankendecor krijgt, waartegen Mystakidis zijn verhalen -eigenlijk zijn het nogal vaak aanklachten tegen allerlei mistoestanden, zoals huiselijk geweld, (vrouwen)discriminatie, racisme en uitsluiting. Er is in het hedendaagse Griekenland kennelijk wel één en ander om boos om te worden of ertegen te protesteren, maar daar heb ik het allerminst moeilijk mee, zolang dat maar heerlijke tracks oplevert als “Adiko Kormi” of “Moirasma”, waarop Eleni Vitali een formidabele zangpartij komt neerzetten. Schoonheid genoeg op deze plaat, zelfs voor wie, net als ik, het Grieks niet machtig is!

(Dani Heyvaert)